Nasilda Kendine Esir Edersin...garip ve hüzünlü bir yetersizlik duygusudur yaşadığın.belki yutkunur belki de"yok" dersin "olmayacak" dersin. gözlerini yere diker ve ümitsizliğine çare ararsın kelimelerin çıkmaza giren sokaklarında.   bilirsin ki "sözün bittiği an"dır 

                                                                         Hayata dair...

Bütün dünya bir sahnedir,Ve bütün erkekler ve kadınlar sadece birer oyuncu; girerler, çıkarlar.Bir kişi bir çok rolü birden oynar.Bu oyun insanın yedi çağıdır.İlk rol bebeklik çağıdır.Dadısının kollarında agucuk yaparken.Sonra mızıkçı bir okul çocuğu.Çantası elinde; Yüzünde sabahın parlaklığı, ayaklarını sürüyerek okula gider.Bundan sonra aşık delikanlı gelir.İç çekişleri ve sevgilinin kaşlarına yazılmış şiirlerle.Sonra asker olur garip yeminler eder, leopara benzeyen sakalıyla, onurlu ve kıskanç, savaşta atak ve korkusuz.Topun ağzında bile şöhretin hayallerini kurar.Sonra hakimliğe başlar.Şişman göbeği lezzetli etle dolu,gözleri ciddi, sakalı ciddi kesimli.Bilge atasözleri ve modern örneklerle konuşur ve böylece rolünü oynar. Altıncı çağda ise palyaço giysileriyle,gözünde gözlüğü, yanında çantası.Gençliğinden kalma pantalonu, zayıflamış vücuduna bol gelir ve kalın erkek sesi tekrar çoçukluğundaki gibi incelir. Son sahnede bu olaylı tarih sona erer.İkinci çocuklukla herşey biter, dişsiz, gözsüz, tatsız, hirbir şeysiz.